benim o, güneş alerjim var. olmasaydı bile güneşli havaları sevmiyorum, herkes olmadığı gibi biriymiş gibi geliyor, her taraf gereksiz kalabalık, herkes bir başka kafada..
yağmurlu ve kapalı havaalrda sanat edebiyat bile daha güzel.
yağmur ve kapalı hava seven insan
-
-
tam iskandinav dogmak icin bi sebep de, eldekilerle yetiniyoruz malesef.
-
yaz gelince depresyona girer. ben giriyorum.
neymiş, açık havaymış, güneş ışığıymış, insanlar sokakta cıvıl cıvılmış.
bildiğin fena bir koku, çıplak gezsen bile konforlu olamayacağın bir sıcak, bir hafta denize girecek diye on iki haftayı gölge arayarak geçirmek, cıvıl cıvıl dediğin insanların kıçında boza pişmesi, aşırı bir kalabalık, gürültü, insanın çok olduğu yerde sorunun da çok olması v.b.
doğacağım paraleli sikeyim diyeceğim ama en azından çöl iklimi değil. o diyarlarda yağmur ve kapalı hava seven insan varsa daha da acıklı vaziyet. -
grilerin insanı. küçükken hep güneşli, berrak havayla mutlu olurken büyüdüğüm için midir nedir, gri/kapalı ve bulutlu havaları çok seviyorum.
kahvemi yapasım, mısır patlatasım, film izleyesim geliyor. film dediğimde romantik olmayacak bilim kurgu falan şöyle. yemin ediyorum, benim için antidepresan falan. böyle bi mayışmalar, bi mutlu olmalar falan...
yazın ise, dışarı çıkmayıp evin içinde tıkılı kalsam bile cildim sıcaktan dengesini şaşırıyor.
halbuki kar, kış, sonbahar, bulutlu rüzgarlı hava öyle mi? değil işte değil. geceleri daha huzurlu dalıyosun uykuya. yazın uyu uyuyabilirsen, sıcaktan nemden.
böyle güzel yani, yalnız mikailden rica edeceğim şu yağmuru falan biz evdeyken düzenlerse güzel olur.* -
bu insanlara laf edenleri şimdi görmek isterim. nasıl güzel mi klimalı ortamdan burnunuzu çıkartamamak? geceleri uyuyamamak filan harika değil mi?
-
benimdir. beni en çok mutlu eden hadisedir gri gökyüzü eşliğinde yağmur yağması. beş dakika önce umutsuzluk-mutsuzluktan ağlarken birden yüzümü guldurendir..